2019/04/15 - Notre Dame enflammée

Kościół Mariacki w płomieniach

Płonie Notre Dame w Paryżu i płoną nasze serca. Ognisko miłości nie może się palić tylko w jednym miejscu. Ono jest wszędzie. Wszędzie gdzie jest wiara w Boga i w człowieka,  wszędzie gdzie jest obecna wiara w zwycięstwo piękna nad brzydotą, tam też jest obecna nadzieja na to że to co ona niesie w sobie przyniesie owoc już tu na ziemi wszędzie, nie tylko w niektórych miejscach.

Brûle Notre-Dame et brûlent nos cœurs. Le brasier d'amour ne peut être contenu dans un seul lieu. Il est présent partout. Partout où il y a la foi en Dieu et en l'homme, l'un parce que l'autre où sans l'autre, là où il y a de la foi en la force victorieuse   de la beauté sur la laideur, il y a aussi de l'espoir que l'espérance habitera notre terre plus largement que dans quelques contrées reculées.

Kto może być nieczuły na tak bolesne wydarzenie? Wszyscy bez wyjątku mamy powody do łez.  Wiktor Hugo stawiał Notre-Dame w centrum ludzkich wysiłków motywowanych szlachetną pobudka do wznoszenia ludzkiego ducha na wyżyny człowieczeństwa. Ta którą zwą piękną Panią i która jest modelem dla każdego mistyka. Bo to ona przecież jako matka wskazuje drogę która prowadzi do Syna.

Qui peut être insensible au désastre ? Tous, nous avons des raisons de pleurer Notre-Dame. Celle que Victor Hugo mettait au centre du génie humain capable de rassembler son intelligence au service d'une noble aspiration, celle que les voyants appellent Belle Dame et à laquelle tout mystique aspire, Belle Dame, mère qui indique le chemin pour aller vers le Fils.

Wrażliwość artystyczna i świadomość religijna u niektórych osób są wspolnie aktywne, a u innych oddzielone lub nawet wyrażające się w jednym ale nie w drugim. Na tym podłożu pojawia się przestrzeń symboliczna, w której zakodowane są aspiracje ludzkie, od czysto humanitarnej aż do politycznej.

Les sensibilités religieuses et artistiques s'entremêlent pour certains, pour d'autres elles s'expriment séparément. Sur ce socle se présente la dimension symbolique  qui a codifié  les aspirations existentielles, politiques...

Notre Dame brûle et brûlent nos cœurs, pleins de souvenirs confus de notre passé, et nous sommes confondus devant cette résurgence de notre désir profond à être unis par des émotions partagées entre tous. C'est bien plus que l'ambiance d'un stade qui permet une communion forte entre les supporteurs. Ici il n'y a pas de compétition entre les concurrents, ici, si compétition il y a, c'est celle de désirer rejoindre  au plus vite, dans un élan de communion, l'humanité et l'humain solidaire. Ici les cœurs brûlent car notre Dame brûle. Si il faut éteindre l'incendie, il ne  faudrait surtout pas cesser faire brûler les cœurs de cette communion. Qu'elle ne s'éteigne jamais, ne s'éteigne jamais, jamais, et que l'édifice brille à nouveau de son céleste éclat de lumière qui fait chaud au cœur.